Bycie neuroatypowym nie jest supermocą. Nie jest to też upośledzenie. To wielowymiarowy sposób tego, jak jesteśmy zbudowani. Przy tych wszystkich wspaniałych dniach kreatywności, nieszablonowego myślenia, zarządzania kryzysowego, umiętności rozpoznawania schematów… I wszystkich okropnych dniach dysfunkcji operacyjnej, kiedy pisanie e-maila wydaje się niemożliwe, a zadania wywołują jedynie lęk, kiedy jedzenie i picie jest nieprzyjemnym obowiązkiem, kiedy emocji nie da się kontrolować. Widzenie tylko jednej strony oznacza nie widzenie pełnego obrazu ludzi neuroatypowych.

Byłam w tych dobrych i w tych złych dniach. Wiele wycierpiałam, aby znaleźć drogę przez poszukiwanie pracy, walkę z syndromem oszusta i budowanie tożsamości na swoich mocnych stronach. I grania w grę korporacyjną. Ciebie też mogę w tym wesprzeć.